Pogorzałki

POGORZAŁKI – METRYKA ZIEMI.

Najstarszym śladem osadnictwa na tych ziemiach był nieistniejący już kurhan zwany Mogiłkami. Powstał on w czasach pogańskich. Później grzebano tam ludzi podczas najazdu szwedzkiego, a ostatnio w czasie pomoru w 1848 roku. Tą wysoką górę wywieziono na nasypy kolejowe: najpierw przed 1872 r., a później w 1916 r.

Ziemia ta już w X wieku była zamieszkała przez nadwiślańską ludność mazowiecką i należała do państwa Piastów. Mieszko I i Bolesław Chrobry rozciągali tu swoje panowanie. Po śmierci Bolesława Krzywoustego ziemie te na kilka lat dostały się we władanie Rusi a potem przejęło je Mazowsze. Wielki dramat tych stron rozpoczął się od roku 1255, kiedy to jaćwiesko-litewskie wyprawy łupieskie i odwetowe na Mazowsze i w głąb Polski wyludniły te tereny. Tak spustoszała ziemia przeszła w 1382 roku w zastaw krzyżacki, a od 1398 r. pod panowanie litewskie. Wtedy już Litwa była w unii z Polską a ziemie te były jeszcze bezludne.

Za Kazimierza Jagiellończyka, po roku 1466, przybyli tu kupcy łomżyńscy – Polkowscy i eksploatowali puszczę przez okres trzech pokoleń. Sprowadzili tu budników, smolarzy i bednarzy, którzy później byli pierwszymi osadnikami tej wsi. Założyli smolarnię nad rzeczką Borsukówką w miejscu zwanym później Czerwonymi Kątami – od brzasku jaki unosił się nad smolarnią. Wyrabiali czamry, maszty, smołę i wypalali popioły. Przez kilkadziesiąt lat dymiła się puszcza, od czego pracujących w niej ludzi nazywano Pogorzelcami. Dało to również nazwę płynącej tam rzeczce – Pogorzałka i później założonej wsi – Pogorzałki. Produkty te spławiali Narwią do Gdańska. Od smolarni prowadziła droga do przystani zwanej później Rybacką. Drogę tę nazwano Drogą Polkowskiego. Z tamtego okresu pozostały jeszcze inne ślady w nazewnictwie pól: od budników – Budy, Klęćbudy, Budziska, od masztów – Mieścierówka, od czamrów – Czamorówka, a od dębów wycinanych na czamry – Dąbrowy.

Wycinając puszczę, budnicy znaleźli przy Drodze Polkowskiego ziemię żyzną i postawili tam pierwsze domy, dając początek wsi. Nazwali tę osadę Szadami (szady – mgły, szrony) – dziś Sady. Obok założyli cmentarz zwany Mogiłkami, gdzie grzebano umarłych do roku 1740. W miejscu gdzie stoi kościół już wtedy żegnano umarłych. Wytrzebioną wtedy ziemię pod uprawę nazywano Wycierebami.

Za Zygmunta Augusta, w latach 1554-1559 założono Pogorzałki, a w 1569 roku w ramach Unii Lubelskiej ziemie te wcielono do Korony. Pierwsza wieś była założona na lewym brzegu rzeczki Pogorzałki, na polach zwanych Doliną. Dalszym ciągiem wsi były domy w Sadach. Wtedy pola uprawne rozciągały się od granicy kozińskiej aż do brzegu lasu zwanego Ścianą, który rozciągał się do Narwi. Obok Ściany szła droga ze wsi do dworu borsukowskiego. Na górze obok Ściany zastawiano sidła, aby łowić wychodzącą na żer zwierzynę. Sidła – to łapica, stąd Łapic-Góra. Przez długi czas jeżdżono do Knyszyna, młyna w Myśliwcu i Kozińc Drogą Polkowskiego, która omijała góry: Łapic i Zuchową. Prosta droga do Kozińc powstała później, gdyż utrudniała przejazd wozom Góra Zuchowa. Wzniesienie między tymi górami nazywano Szyją, a pola za nią Zaszyjakiem Dużym i Zaszyjakiem Małym. Pas ziemi nad rzeczką Borsukówką to Szymany, stanowiące dowód obecności rodu Szymańczyków. Włóki obok Ściany nazwano Końcami, gdyż tam kończyły się pola uprawne. W dawnej puszczy było wiele borsuków, stąd nazwa rzeczki płynącej wzdłuż północnej granicy wsi – Borsukówka, później przemianowana na Parowę (wysychający strumień). Uboga ziemia przy granicy kozińskiej to Dziaduki. Obok Sadów założono Stojło, skąd pędzono bydło drogą zwaną Wygonem do lasu gromadzkiego, nazywanego Pasiekami Wielkimi i Pasiekami Małymi od ustawionych tam barci na stojakach. Od południa wykarczowano część tego lasu na pastwiska i nazwano je Murawiskami. I dziś jeszcze obok Klęćbudów jest pole Wygon. Nad strumieniem wypływającym ze zdroju zwanego Okniskiem założono Przystajń Pogorzelską, a gdy ten strumień zaczęto pogłębiać przyjęła się nazwa Rów Przystajniowy.

Względny dostatek pierwszych lat osadnictwa przerwał najazd szwedzki, w czasie którego, w lipcu 1656 roku zostały spalone Pogorzałki. Zostało tylko 5 domów w Sadach. Drugą wieś zbudowano po prawej stronie rzeczki Pogorzałki. Rozciągała się ona od drogi w Gajku poprzez wzniesienia zwane Górką aż na Klęćbudy. Wtedy wieś była po obu stronach rzeczki. Aby ją połączyć usypano drogę zwaną Groblą.

Osadników przybywało. W ostatnich latach Rzeczpospolitej Obojga Narodów zaczęto karczować lasy w kierunku zachodnim, dobudowując do części wsi sady, nowe domy na gruntach piaszczystych zwane Piaskami. Od tej pory brano w użytkowanie ziemie mniej urodzajne nadając im odpowiednie nazwy jak: Moczudła – od mokradeł, Łuho – od okresowo zalewanych pól, Cisówki Wielkie i Cisówki Małe – od wyciętych już cisów, Sitniaki Wielkie i Sitniaki Małe – od kęp sitowia.

Wstrząs wywołany upadkiem Rzeczpospolitej Obojga Narodów wyraził się postawieniem dwóch kapliczek w miejscu, gdzie żegnano umarłych. Później wielkie nieszczęścia nawiedziły wieś po Powstaniu Listopadowym: najpierw epidemia cholery, potem 12 lat nieurodzajów i głodu zakończonych nową epidemią cholery w roku 1848. Po tych wydarzeniach przebudowano część wsi na wyższe miejsce tj. na północ od poprzedniej i nazwano ją Końcem od pól nazwanych Końcami. Potwierdzeniem lokalizacji poprzedniej wsi była niegdyś kapliczka w Gajku, która stała u wylotu dawnej drogi wiejskiej.

Powstanie Styczniowe, udział w nim mieszkańców Pogorzałek, spalenie Jaworówki i wywiezienie jej mieszkańców w głąb Rosji były inspiracją budowy kaplicy w miejscu, gdzie żegnano umarłych – kaplicę tą w 1905 roku rozbudowano, a obecnie pełni ona rolę Izby Pamięci Narodowej, gdzie umieszczonych jest 11 tablic opisujących przeszłość tych ziem.

Po powstaniu dokonało się zniesienie pańszczyzny. Rozpoczęło się intensywne karczowanie borów nadnarwiańskich i zalesianie nieurodzajnych pól przy granicy kozińskiej. Uzyskane łąki nazwano: od osiny – Osiniakami, od boru – Borkami, od gniazd żmij nad Narwią – Żmiejką, od przybrzeżnych grzęzawisk – Szerokim Brodem, a od wzniesień piaszczystych – Grądkami. Dawne szeroko rozlane odgałęzienie Narwi nazwano Jeziorem, a jego przedłużenie – Jeziorkiem. Dawne Pogorzałki trudniły się rybołówstwem. Potwierdzają to nazwy Stara Rzeka i Nowa Rzeka, powstałe po zmianie jej koryta, do której przyczyniły się jazy budowane przez rybaków. W wyniku reformy odjęto część łąk Pogorzałkom, a oddano Nowinom (Ponikłej), za co otrzymano pas ziemi po dworze borsukowskim. Przy Grobli, w miejscu dawnej karczmy, postawiono kapliczkę.

W pierwszych latach Polski niepodległej przystąpiono do komasacji gruntów, kończąc tym trwający od założenia wsi system trójpolówki. Wtedy niektórzy mieszkańcy dzielnicy Koniec pobudowali nowe domy na otrzymanych polach, tworząc kolonie zwane Podkozińcami, a wyciętą część młodych lasów przejętych pod uprawę ziemi nazwali Nową Płoską. Śladem nowych pomiarów wsi została Góra Sygnałowa i takie nazwy jak: Dodatki, Nadawki, Rozbite. Przewidujący mieszkańcy wsi wydzielili grunty na szkołę, kościół i przystań rybacką. Stąd nazwy: Plac Szkolny, Plac Kościelny i Plac Przystajniowy. Szkołę i kościół pobudowano, a Plac Przystajniowy stał się ziemią niczyją, gdyż rozbudowujący się przemysł wytruł ryby w Narwi.

Podczas I Wojny Światowej działały na terenie parafii dobrzyniewskiej organizacje niepodległościowe (POW i inne). Kiedy w 1920 roku nowopowstała Polska została zagrożona od Wschodu zgłaszali się liczni ochotnicy chętni stanąć w jej obronie.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego wybudowano w Pogorzałkach szkołę podstawową, która służyła młodzieży do 1996 roku. Obecnie nowa szkoła mieści się w nowoczesnym, murowanym budynku zlokalizowanym po sąsiedzku ze starą.

Druga Wojna Światowa przyniosła najpierw okupację sowiecką, a niedługo później niemiecką. W czasie tych okupacji, działały na terenie całej parafii, organizacje wojskowo-polityczne podporządkowane rządowi polskiemu w Londynie. Organizacji prosowieckich na terenie tej parafii nie było.

24 września 1940 roku NKWD aresztowało w Pogorzałkach członków Związku Walki Zbrojnej: Józefa Wojteckiego, Edwarda Popławskiego, Stanisława Lewko oraz Czesława Winnickiego i Stanisława Koronkiewicza. Stosując odpowiedzialność zbiorową NKWD rozpoczęło wywózki w głąb Rosji rodzin członków organizacji niepodległościowych. Z Pogorzałek wywieziono rodziny Koronkiewiczów, Lewków, Popławskich, Winnickich i Wojteckich. Z rodziny Koronkiewiczów zabrano Feliksa z żoną Albiną i córką Dominiką. Z Lewków – Jana z żoną Józefą i córkami: Leokadią, Honoratą i Stefanią. Jan i Józefa Lewkowie zmarli na zesłaniu. Z rodziny Popławskich wywieziono Franciszkę z synem Hipolitem. Z Winnickich zesłano Piotra, jego syna Franciszka z żoną Marianną i dziećmi: Edmundem, Izydorem, Kazimierzem i Zofią oraz Bronisława z żoną Stanisławą i synem Marianem. Piotr, Marianna, Izydor, Kazimierz, Zofia, Bronisław i Stanisława zmarli na zesłaniu. Z rodziny Wojteckich wywieziono Czesława i Helenę.

Dnia 30 lipca 1944 roku weszły tu ponownie wojska sowieckie. Trwające jeszcze dwa lata walki podziemia w obronie niepodległości zakończyły się klęską. Władzę objęli komuniści. Rozpoczął się okres wielkich przemian. Próby kolektywizacji rolnictwa nie powiodły się. Pod pozorem walki z ciemnotą i zacofaniem rozpoczęto konsekwentne zwalczanie wiary chrześcijańskiej i tradycji narodowych. Poddano ostrej cenzurze historię.

Pomimo niesprzyjających warunków w 1946 roku utworzono w Pogorzałkach parafię. W jej skład weszły wsie: Pogorzałki, Borsukówka, Rybaki i później Gniła. Na początku kościół działał w przystosowanym do celów religijnych, istniejącym, drewnianym budynku Domu Ludowego. Obecny, murowany kościół wybudowano w 1980 roku (stan surowy), a wyświęcono w roku 1990.

W 1978 roku zasiadł na Stolicy Piotrowej Papież Polak. Z jego inspiracji powstała „Solidarność”, która obaliła komunizm w Polsce. Następnie padały systemy komunistyczne w Europie Środkowej, a ostatecznie runął komunizm w jego gnieździe Związku Radzieckim. Znów powstała Polska Niepodległa.

Dla upamiętnienia martyrologii ludzi z parafii Pogorzałki, na skarpie przed kościołem jest umieszczona kompozycja obiektów zatytułowanych „Polski Los”. Obrazuje ona tragedie i dramatyczne losy mieszkańców wsi Pogorzałki, Borsukówka i Gniła. Na elementy kompozycji składają się: pomnik poświęcony Sybirakom, cztery kamienne tablice z wyszczególnieniem osób zmarłych na skutek prześladowań, tablice upamiętniające ochotników wojny 1920 roku, Izba Pamięci Narodowej we wspomnianej kapliczce z 1863 roku oraz tablica upamiętniająca obecność Papieża-Polaka w Białymstoku. Inną formą upamiętnienia przeszłości jest umieszczenie w czterech punktach wsi Pogorzałki zrekonstruowanych kapliczek świętego Jana Nepomucena. Cenną formą upamiętnienia przeszłości jest opracowana (4-tomowa) historia parafii pogorzelskiej na ogólnym tle dziejów parafii dobrzyniewskiej (10-tomowa).

Dzisiejsza wieś Pogorzałki mało przypomina dawną. Inne są już opisywane pola. Przypominanie dziejów tej ziemi i nazw pól te dzieje potwierdzających, powinno przybliżyć historię nowym pokoleniom.

POGORZAŁKI. METRYKA LUDZI.

Ziemie te były zamieszkałe w czasie epoki kamiennej i w okresie średniowiecza. Z powstaniem państwa Piastów przybyli tu Mazowszanie nadwiślańscy, lecz wojny z Jaćwieżą i Litwą wyniszczyły to osadnictwo. W 1396 roku ziemia ta była bezludna.

Rzeczpospolita Obojga Narodów

Wielkie Księstwo Litewskie

Za Kazimierza Jagiellończyka, po roku 1466, osiedlili się tu Polkowscy (ród kupców łomżyńskich) i eksploatowali puszczę przez okres trzech pokoleń. Sprowadzili oni z Mazowsza budników, smolarzy, potażników i bednarzy, którzy byli pierwszymi osadnikami później założonej wsi Pogorzałki. Do Polkowskich dołączyli Pogorzelscy, którzy odeszli po najeździe szwedzkim i jeszcze na krótko wrócili przed rokiem 1752.

Wieś Pogorzałki założono za Zygmunta Augusta w latach 1554-1559. Większości pierwszych mieszkańców tej wsi nie znamy, gdyż metryki wprowadzono dopiero w roku 1639. Spis najbardziej dotkniętych przez pomór w 1572 roku wymienił: Filipów, Janowiczyków, Ihnatowiczów, Koszubów, Lachowiczów, Mazanków, Murzynowskich, Piechotków, Pieczonków, Popiołków, Twardoszy, Tebrzyckich i Szymańczyków. Z tych tylko Szymańczykowie dotrwali do lat niewoli, Ihnatowiczowie (Ignatowscy) wrócili jeszcze około 1822 r., a Lachowiczowie (Lachowscy) wrócili jeszcze na krótko przed 1738 rokiem. Z później wprowadzonych metryk można wnioskować, że razem z wymienionymi mieszkali już: Dzięgielowie, Czortkowie, Ciupowie, Bednarzowie, Dybkowie i Dudowie. Dudowie (Dudzińscy) żyją i dziś, Dybkowie byli jeszcze w roku 1922, Dzięgielowie i Czortkowie mieszkali do lat niewoli, a Ciupowie i Bednarzowie – do czasów saskich.

Korona

Zapewne za Zygmunta III Wazy osiedlili się Jeronimikowie, Cierechowie i Gronowie, którzy żyli tu do czasów saskich. Za tego króla przybyło wielu nowych osadników, którzy nie przetrwali wojny szwedzkiej. Byli to: Howościkowie, Werselikowie, Lekuniowie, Lojcikowie, Zdunowie, Borowscy, Prusikowie, Keruglowie, Czyzieniukowie, Joserowie, Baczejtowie, Lisieniukowie, Drozotranowie, Krawcowie, Nowoskowie, Kowalikowie i Konisowie.

Osadnicy przybyli za Władysława IV również odeszli w czasie wojny szwedzkiej. Byli to: Sierhejowie, Stolinowscy, Broliukowie, Mercowie, Ukowscy, Diabelikowie, Bondarowie, Anuszkowie, Mojsieniukowie, Przybietowie i Łaciejczykowie.

Od Jana Kazimierza przy nazwiskach w nawiasach będą podawane lata pierwszej metryki urodzenia przedstawiciela wymienionego rodu. Panowanie tego króla było tragiczne: w listopadzie 1655 roku Szwedzi zajęli Tykocin, a w lipcu 1656 roku zostały spalone Pogorzałki. W tych ciężkich czasach zamieszkali tu Bezubikowie (1666), którzy są i dziś; Sieńkowie (1666), którzy byli jeszcze w 1828 roku; Plitowie (1664), żyjący tu do rozbiorów; Szotowie i Litwinowie (1650), którzy doczekali się tu czasów saskich. Osiedlili się, lecz wkrótce opuścili wieś: Ciszewscy (1655), Kozerowie (1657), Kozakiewiczowie (1658), Rachwalikowie (1662), Kościukowie (1667) i Kamullowie (1668).

Wtedy zamieszkali Łukaszewiczowie (1669), którzy są i dziś, Sadowscy i Kałabunowie (1673), żyjący tu jeszcze za Stanisława Augusta oraz Łopiańscy (1670), którzy wkrótce odeszli.

Za tego króla osiedlili się Mudziowie (1680), Lewkowie (1694) i Kociowie (1696), którzy są i dziś. Fatuchowie (1678) i Wardowie (1685) dotrwali do rozbiorów. Dalej wymienieni krótko znaczyli swój pobyt. Byli to: Ciołkowie i Wawrzyńczykowie (1674), Pachniccy (1676), Miechowscy (1678), Kalinowscy (1680), Leńcowie i Niemkowie (1684), Rosochaccy (1689), Więckowie (1690), Dziemiańczykowie (1692), Bobińscy (1693), Kowalewscy, Dybaccy i Mojzykowie (1695), Białobrzescy i Olczeniukowie (1696). Z wymienionych Ciołkowie wrócili przed 1922 rokiem.

Król ten ściągnął na Polskę nowy najazd szwedzki, który spowodował wojnę domową i głód. Później przyszło morowe powietrze. Wtedy zamieszkali tu: Zalewscy (1700), którzy są i dziś; Dąbrowscy (1706), którzy odeszli i wrócili przed 1795 rokiem; Kitlasowie (1713) i Kozłowscy (1728). Kozłowscy odeszli, lecz wrócili przed 1810 r. Długo mieszkali tu Gawełkowie (1699). Byli oni jeszcze w 1870 r. Jankowscy (1700) dotrwali do roku 1849. Seskowie (1704) żyli jeszcze w czasie zboru pruskiego. Krupowie (1711) dotrwali do roku 1809, Kossakowscy (1712) do roku 1828, a Sokólscy do rozbiorów. Dłuższy czas mieszkali: Jakubczykowie (1705), Chutkowie (1711), Kołtunowie (1715), Szewcowie (1716), Łotowscy (1740) i Uściłowiczowie (1723). Dalej wymienieni krótko zaznaczyli swój pobyt. Byli to: Cudzińscy i Malinowscy (1698), Brzozowscy (1700), Sutorowie (1701), Kaszerni (1705), Pruscy – po raz drugi (1707), Zachozeniowie (1707), Jaroszewiczowie (1708), Kalisikowie, Cieślikowie i Kowalowie (1709), Wasilewscy (1711), Gryczanowie (1712), Subkiewiczowie (1713), Kamieńscy i Prokopowiczowie (1714), Korbucikowie (1717), Muszyńscy (1718), Olszewscy (1719), Czeczkowscy i Kryniccy (1720), Komorowscy (1723), Kudzinowscy (1724), Karczewscy i Zembrowscy (1727), Laskowscy (1731), Modzelewscy (1732) i Zarzeccy (1733).

Za tego króla był pokój i stąd większa stabilność osadnicza. Przybyli wtedy i są dziś: Grzegorczykowie (1737), Chilukowie (1738), Korolowie i Popławscy (1743), Żmijewscy (1756), Kuleszowie (1761) i Szaciłowscy (1763). Do Powstania Styczniowego przetrwali tu: Pacowie (1740), a do Listopadowego Jędrzejewscy (1752). Łosiowie przybyli przed 1737 r. i odeszli. Zamieszkali znów przed 1863 r. i odeszli po 1898 r. Czasów rozbiorowych doczekali: Michalewiczowie (1737), Strzałkowscy (1740), Domanowscy (1741), Tokarzewscy (1742), Jackowscy (1747), Ozorowscy (1749) i Roszkowscy (1755). Tylko na krótko zamieszkali tu: Chwastowscy i Dunajowie (1734), Zabrodowscy (1735), Jaworowscy i po raz drugi – Lachowscy (1738), Formanowie i Zielińscy (1739), Babiccy (1740), Kobuziowie i Sobiechowiczowie (1743), Rubcowie (1744), Włochowie (1749). Oprócz tego po raz drugi przybyli Pogorzelscy (1742), Klimowie (1755), Zembkowscy (1757), Hermanowscy (1758) i Kulikowscy (1761).

Osiedlili się wtedy Winniccy (1771), lecz odeszli i wrócili przed 1863 r. Zdanowiczowie (1772) odeszli po 1828 r. i wrócili przed 1835 r. Nie było ich po roku 1883. Na stałe przybyli Rosłanowie (1778), Miastkowscy (1788) i Adamscy (1791). Dłuższy czas mieszkali tu: Czarniawscy (1768), Świsłoccy (1781), Puchalscy (1787) i Sulimowie (1788). Na krótko osiedlili się: Kłoskowscy (1771), Wojciulowie (1772), Fiedorowiczowie (1773), Samulewiczowie (1774), Jarosowie (1777), Raczkowscy (1780), Tomaszewscy (1781), Skrzeszewscy (1782), Wyrkowie (1785), Czarkowscy (1789), Zubrzyccy (1790), Gołembiewscy i Wróblewscy (1794).

Czasy rozbiorów

Wtedy osiedlili się na stałe: Piekarscy (1797), Wojteccy (1804) i Dzienisowie (1805). Pojawili się na krótko: Radziszewscy (1796), Rybińscy (1800), Zastoccy (1801), Rybnikowie i Wojciechowscy (1802) oraz Mikusińscy (1808).

Od 1808 roku ziemie te przeszły pod zabór rosyjski. Przed Powstaniem Listopadowym osiedlili się i mieszkają dziś: Markowscy (1808); po raz drugi Kozłowscy (1810), Buczyńscy (1811), Grądowscy (1816); po raz drugi Ignatowscy (1822), Koronkiewiczowie (1823), Storonowiczowie (1825), Poleccy i Kraszewscy (1828) oraz Kondratowiczowie (1819), którzy odeszli i wrócili znów przed 1898 r. Dalej wymienione rody były tu przez czas dłuższy: Sierakowiczowie (1808), którzy odeszli po 1849 roku; Szczepańscy (1808) odeszli po 1849 r., wrócili przed 1870 r., a po 1883 r. ich nie było. Przed 1828 r. zamieszkali Milewscy i Rutkowscy, którzy odeszli po 1842 r. W 1829 r. byli już Stachowiczowie, Dworzańczykowie, Sakowscy i Bukowieccy, którzy odeszli po roku 1849. Dalej wymienieni tylko krótko znaczyli swój pobyt. Byli to: Sobolewscy (1810), Dobrzyńscy (1811), Poroscy (1816), Gałeccy, Sochoniowie, Sawiccy i Piaseccy (1828).

W okresie międzypowstaniowym, przed 1863 r., zamieszkali Dubowie (dziś Dębiccy). Poza nimi dłuższy czas mieszkali Pieśniakowie (1841), którzy odeszli przed 1898 r. Dalej wymienieni mieszkali tu krótko: Wyszkowscy, Mrozowie, Górscy (1835), Urbanowiczowie (1841) oraz Stelmachowie, Niewiadomscy, Rogowscy, Maksymowiczowie i Lunichowie (1849).

Po Powstaniu Styczniowym ruch osadniczy zmalał. W roku 1870 byli wykazani Fiłończukowie, a w 1898 – Kołodkowie, Citkowie i Serafinowie. Przed wojną światową spisy wymieniły: Klepackich, Ilkiewiczów, Żołdaków i Dziewiątkowskich oraz po raz drugi Ciołków.

Polska Niepodległa

W 1922 roku został sporządzony kościelny spis ludności, według którego w Pogorzałkach mieszkało 601 Polaków – katolików, reprezentujących 39 rodów. Byli to: Adamscy – 16 osób, Bezubikowie – 11, Buczyńscy – 5, Chilińscy – 13, Ciołkowie – 6, Dąbrowscy – 17, Dębiccy – 8, Dudzińscy – 35, Dybkowscy – 1, Dzienisowie – 16, Dziewiątkowscy – 2, Grądowscy – 5, Grzegorczykowie – 32, Ignatowscy – 10, Ilkiewiczowie – 4, Jackowski – 1, Kitlasowie – 35, Klepaccy – 6, Kondratowiczowie – 3, Korolowie – 4, Koronkiewiczowie – 12, Kotyńscy – 48, Kozłowscy – 17, Kraszewscy -10, Kuleszowie – 53, Lewkowie – 14, Łukaszewiczowie – 4, Markowscy – 16, Miastkowscy – 11, Mudziowie – 6, Piekarscy – 11, Poleccy – 8, Popławscy – 45, Rosłanowie – 6, Storonowiczowie – 24, Szaciłowscy – 18, Winniccy – 7, Wojteccy – 53, Zalewscy – 4 i Żmijewscy 6 osób.

Obecnie w Pogorzałkach (dane z 2008 roku) mieszka 656 osób reprezentujących 96 rodów. Są to: Adamczewska – 1 osoba, Adamscy – 24, Adamska-Bednarczyk – 1, Antoniuk – 1, Antoniuk-Kaczmarek – 1, Bednarczykowie – 4, Bezubikowie – 4, Bienasz – 1, Bolestowie – 2, Bruszewscy – 6, Buczyńscy – 3, Chilińscy – 25, Ciechanowska – 1, Ciołkowie – 12, Dąbkowscy – 6, Dąbrowscy – 33, Dembiccy – 7, Dębiccy – 8, Dębkowscy -4, Dobrzyńscy – 4, Dudzińscy – 12, Dzienisowie – 6, Englisz – 1, Grądowscy – 2, Grzegorczykowie – 20, Ignatowscy – 9, Jarosz-Dembicka – 1, Jaśniewiczowie – 11, Kaliszewscy – 4, Karpowiczowie – 4, Kitlasowie – 23, Kondraciukowie – 5, Korenkiewiczowie – 6, Koronkiewiczowie – 7, Kosz – 1, Kotyńscy – 22, Koziara – 1, Kozłowscy – 10, Kraszewscy -11, Krysztopikowie – 3, Kuleszowie – 11, Kumarowie – 4, Kupiec – 1, Kusio – 3,Leszczukowie – 2, Lewkowie – 11, Łapińscy – 2, Łukaszewiczowie – 12, Markowscy – 21,Matys-Ostaszewska – 1, Matysiewicz – 1, Miastkowska – 1, Mudzińscy – 6, Ostaszewscy – 2,Paszkowska – 1, Piekarscy – 9, Pigielowie – 4, Poleccy – 6, Polińscy – 6, Popławscy – 21, Popławska-Radziszewska – 1, Prochowiczowie – 4, Przybyłkowie – 6, Radziszewscy – 6, Rogożyńscy – 5, Rokicki – 1, Roszczewscy – 4, Roszkowscy – 14, Rybołowiczowie – 3,Sadowscy – 10, Sobolewscy – 4, Soja – 1, Sokólscy – 3, Sokołowie – 3, Soszyńscy – 2, Sowińscy – 5, Storonowiczowie – 30,Studniarczykowie – 6, Suszyńscy – 5, Szaciłowscy – 24,Szałkowscy – 2, Szczytkowie – 2, Szekalscy – 3, Szumscy – 5, Śliwowscy – 9, Toczydłowscy – 3, Wasilukowie – 3, Wilczewscy – 4, Winniccy – 17, Wojteccy – 16, Wołczykowie – 3, Zadykowiczowie – 2, Zalewscy – 3, Zdanowicz – 1, Żemierowscy – 10 i Żmijewscy 4 osoby.

Na podstawie opracowania

Edwarda Popławskiego: „Dzieje parafii Dobrzyniewo”

wyboru dokonała Regina Popławska